कोरोना संक्रमित र हाम्रो समाज
डा जीना सापकोटा
२०७७ सालको बैशाख महिनाको उच्च गर्मीसंगै कोरोना भाइरसका संक्रमितहरूको संख्याले पनि सिंढी चढिरहेको थियो । स्वास्थ्य सेवा कार्यालय अन्तर्गत जिल्ला अस्पतालमा कार्यरत चिकित्सक भएकोले मलाई कोभिड(१९ आइसोलेसन अस्पतालमा काम गर्ने जिम्मेवारी दिइएको थियो र टिममा हामी ५ जना सदस्य थियौं ।
म त्यहाँ रहँदासम्म हाम्रो आइसोलेसन वार्डमा ३५ जना भन्दा बढी संक्रमितहरू थपिइसकेका थिए । विश्वमा हरेक दिन संक्रमणको भयावह अवस्थालाई नियाल्दै कार्यरत हामी सबैमा डर, शंका र त्रास प्याप्त हुँदाहुँदै पनि आफ्नो जिम्मेवारी, कर्तव्य र चिकित्सा शिक्षाको कारण जिम्मेवारीबाट पञ्छिने अवस्था थिएन ।
एक दिन १४ दिनसम्म आइसोलेसनमा बसिसकेका मध्येबाट ८ जनाको स्वाब नमूना लियौं र जाँचका लागि प्रयोगशालामा पठायौं । ती पठाइएका नमूना मध्ये २ जनाको मात्र नतिजा नेगेटिभ आयो ।
अरू बाँकी ६ जनाले पुनः थप दिन आइसोलेसनमा नै बस्नुपर्ने बाध्यता भयो । ती नेगेटिभ हुने भाग्यमानी एक जना महिला र उनको बालक थिए । १६ महिनाको दुधे बालक भएकाले उनीसंगै थियो तर उसलाई संक्रमण थिएन ।
आइसोलेसनमा उपचार पश्चात् सुरक्षित रूपमा घर पठाउन लागिएको पहिलो बिरामी भएका कारण पनि हामी अत्यन्त खुशी र उत्साहित थियौं र उनीहरूलाई पनि सम्मानपूर्वक विदाइ गरी घर पठाउने विचार गर्यौं ।
अर्को दिन बिहान स्थानीय सञ्चार माध्यम, सामाजिक कार्यकर्ता र स्थानीय नेताहरू सबै जम्मा भइसकेका थिए । एक समारोहका बीच सबैका सामुन्ने हामीले उनीहरूको विदाइ गर्यौं । उनीहरूलाई हामीसंगै बसालेर संगै खाना पनि खायौं ।
हामी असाध्यै हौसिएका थियौं । खाना खाइसकेपछि हामीले तत्कालै डुंगेश्वर गाउँपालिकाका अध्यक्षज्यूलाई फोन गर्यौं र “उनीहरूलाई घरसम्म पुर्याउनका लागि कतै अटो पाउनु भयो भने पठाइदिनु होला” भनी वहाँलाई अनुरोध गर्यौं । २ घण्टासम्म कुर्दा पनि अटो नआए पछि पुनः फोन गर्यौं ।
केही छिन पछि तिनै निको भएर घर फर्कन लागेकी महिलाका एक छिमेकीले आएर भन्नु भने( “एउटा अटो पाएका थियौं तर उसले मेरो अटोमा कोरोना भएका मान्छे राख्न त के छुन पनि दिन्न । बरू जेल जान तयार छु । उनीहरूलाई त कुनै हालतमा राख्दिन भन्यो । उसले मेरो कुरै सुनेन । हामीले उसलाई उनीहरू कोरोना उपचार भई निको भएका मान्छे हुन् भन्दा पनि लैजान ठाडै अस्वीकार गर्यो ।”
हामीले पुनः गाउँपालिका अध्यक्षलाई फोन लगायौं । वहाँले पनि बरू त्यो अटो चालकलार्इ गिरफ्तार गर्छु भन्नु भयो तर उक्त परिवारलाई घरसम्म पुर्याउने कुरै गर्नुभएन । यस बीचमा हामीले कयौं मानिसलाई फोन गर्यौं तर कसैले पनि उनलाई घरसम्म पुर्याउन तयार भएनन् । १६ महिनाको दुधे बालक भएकी उक्त महिलालाई एक्लै पठाउन पनि सकेनौं ।
बिहान १०स्०० बजे डिस्चार्ज भएका उनीहरू सवारी साधनलाई कुर्दाकुर्दै दिउँसोको ३ : ०० बजिसकेको थियो । साँझसम्म पनि हामीसंग हिंड्नु बाहेक कुनै पनि अर्को विकल्प रहेन । संयोगवस अस्पतालकै अरू बिरामी सुर्खेत पुर्याएर फर्केको एम्बुलेन्स पनि आइपुग्यो र हामीले उनीहरूलाई त्यही एम्बुलेन्समा राखेर घर पुर्याउन सफल भयौं ।
जाने बेलामा ती महिलालाई “केही अप्ठ्यारो परेमा जुनसुकै बेला पनि फोन गर्नुहोला है । भनेर मेरो मोबाइल नम्बर दिएकी थिएँ । अहिलेसम्म मलाई उनको कुनै पनि फोन आएको छैन । म सोचिरहन्छु( आजकल उनको जीवन कसरी चलेको होलारु उनले अझैं पनि सामाजिक विभेदको सामना गरिरहेकी होलिन् कि नाइँ ?
लेखक : जिल्ला स्वास्थ्य सेवा कार्यलय दैलेखमा मेडिकल अधिकृतका रुपमा कार्यरत हुनुहुन्छ ।साभार नेपालरैवार